با توجه به تجربه 20 سال هواداری در فوتبال ایران،همیشه 3،4 شهر یا بهتر بگویم هواداران سه ،چهار تیم خاص از شهرهای مثلا صاحب فوتبال در مقابل تیمهای تهرانی استقلال و پرسپولیس جو بد و مسمومی را در ورزشگاههای خانگی خود و حتی بعضا بیرون از خانه ایجاد می کنند.تیمهای مثل؛تراکتورسازی تبریز،ملوان بندر انزلی،نفت آبادان و تا حدودی هواداران دامش_ پگاه_ گیلان و فجرسپاسی شیراز.
معمولا طرفداران این تیمها که یک سال در میان هم بصورت آسانسوری به لیگ پایین تر سقوط می کنند و دوباره با کلی جنجال سازی و ....به لیگ برتر برمی گردند،تیم شهر خود را برترین تیم ایران معرفی می کنند واصلا با شاه هم فالوده نمی خورند!لذا همیشه سعی کردم وقتی تیم محبوبم با این تیمها در تهران بازی دارد،هر کجا که باشم خودم را به ورزشگاه برسانم.چندین بار هم با هواداران قول و قرار می گذاشتیم که رفتارهای بد تماشاگران این تیم ها را یک جورائی جبران کنیم،که در لحظات آخر از تصمیم خود صرفه نظر می کردیم.لذا به شخصه معتقدم که در بازیهای برگشت و مخصوصا دو بازی تراکتوروداماش،هواداران باید ورزشگاه را مملو از تماشاگر کنند و با همراهی بازیکنان محبوبشان همچون آواری بشوند بر سر بازیکنان و کادر فنی این تیمها و با بدست آوردن پیروزی های شیرین هم دلشان را شاد و خنک کنند وهم به تماشاگران تیمهای مذکور بگویند که بازیهای فوتبال تمام شدنی نیست و بازهم روبروی هم خواهند ایستاد.
آخ که چه لذتی دارد که در آخرین بازی لیگ دوازدهم قهرمانی تیممان مسجل شده باشد و برعکس تیم داماش برای فرار از سقوط به لیگ یک نیاز به کسب امتیاز از استقلال داشته باشد.چه لذتی دارد بردن این تیم و بعد برپا کردن نماز شکر و جشن قهرمانی در مقابل دیدگان بهت زده بازیکنان و کادرفنی داماش!هرچند ما استقلالی ها زود همه چیز را یادمان میرود و اهل فخر فروشی نخواهیم بود ولی...وعده ما آخرین بازی لیگ در هفته 34 لیگ برتر!
نظرات شما عزیزان:
|
بر پای جشن قهرمانی در آخرین بازی لیگ چه کیفی دارد!
نويسنده: 
